ΜΑΡΙΑ

Ήταν 1978 η 1979 παλιά πολύ παλιά

20 χρόνια παιδιά σε ένα δωμάτιο στην Πλάκα

σαν παράνομη

διαβάζαμε ...Τρία Κλικ Αριστερά
το είχε φέρει η Μαρία

Οταν πέθανε το ζήτησα από τον Δημήτρη σαν ανάμνηση από εκείνη

δεν ήθελε το κράτησε σφιχτά στα χέρια του... τότε δεν κατάλαβα

τώρα ξέρω

Θέλω να κουβεντιάσω σ' ένα καφενείο

που νάχει πόρτα ανοιχτή

και να μην έχει θάλασσα

μονάχα άντρες άνεργους

σκόνη με ήλιο και σιωπήνα μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ

κ' η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας

κι ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ

προφύλαξη για την υγεία μας

κι ούτε να δίνεις συμβουλές

το πως το κατεβάζω έτσι

και πως σκορπιέμαι έτσι

και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα

τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα

να τρέξουνε.

Μονάχα να κοιτάζεις ήρεμα

τα νύχια τα μαλλιά μου και τα χρόνια

πούναι βρώμικα

και γώνα μη δίνω φράγκο για όλα αυτα

Μόνο το κόμμα, το χριστουλάκο τους

γιατί δε φτιάχτηκε το κόμμα τόσα χρόνια

και σύ νάσαι φίλος.Φίλος-φίλος

έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης

Καί το κονιάκ νάναι σκατά

και εργολάβος πουθενά δε φάνηκε

έχει δωμάτιο για παράνομους

πάνω απ' το καφενείο

θα σου τα ρίξω σε μια δόση

το συνηθίζω άμα μεθάω - έτσι για να σε λιανίσω-

να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις

εσύ όμως λέει δεν θάσαι απ' αυτούς

θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά

..βεργούλες και με δείρανε..

και θα κρατάς στις χούφτες σου

μ' αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου

είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.

Κι ότανέρθουνε να σου πουν

εδώ δεν είναι τόπος

και χρόνοςγια τέτοια πράγματα

τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε

Είχανε δίκιο οι Κοεμτζήδες;