Ποιητής: Κωστής Παλαμάς

Κωστής Παλαμάς

Πατέρες

Παιδί το περιβόλι που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις, να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα
και πλούτησε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρνεις το νερό, το αγνό, της βρυσομάνας
κι αν αγαπάς τ' ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά να φύγουν
και τη ζωντάνια σπείρε του, μ' όσα γερά δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!

Κι αν έρθουν χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα κι όσα δέντρα,
για τίποτ' άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια.
Μη φοβηθείς το χαλασμό.
Φωτιά, τσεκούρι!
Τράβα, ξεσπέρμεψε το, χέρσωσε το περιβόλι, κόψτο
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα.
Για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούρια μέρα,
που όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ΄ρθει
κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια ιδέα να στο πει!
Μια ιδέα να στο προστάξει!
Κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα 'ναι απάνου απ' όλα!